در این مقاله به بررسی نقش رهبری در افزایش اثربخشی اقدامات مدیریت دانش پرداخته می‌شود و رابطه‌ی بین پنج سبک رهبری اصلی (خودمدیریتی، تحول‌آفرین، تعامل‌گرا، ملاحظه‌مدار و ساختارگرا) با دو مرحله‌ی اصلی از فرایند مدیریت دانش؛ یعنی، خلق دانش و تسهیم دانش بررسی می‌شود. روش تحقیق، توصیفی و از نوع هم‌بستگی است. قلمرو آماری آن نیز شامل950 نفر مدیران و کارشناسان شرکت پخش فراورده‌های نفتی ایران است که با نمونه‌گیری تصادفی انجام‌شده، 270 نفر از آن‌ها به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. نتایج حاصل از تحلیل داده‌ها با کمک مدل معادلات ساختاری نشان می‌دهند که سبک‌های رهبری همراه با رفتار مشارکتی، اعتماد دوجانبه و احترام به ایده‌ها و احساسات زیردستان با خلق و تسهیم دانش رابطه‌ی مستقیم قابل توجهی دارند، در حالی‌که این رابطه در مورد سبک‌های رهبری وظیفه‌مدار و آمرانه معکوس است.
ابتدای صفحه